‘Loslaten en anders leren vasthouden’
Bijna 6 maanden geleden kwam een vader bij mij in de praktijk. Hij wilde graag komen praten over het verlies van zijn zoon Sven die ruim 2 jaar eerder door suïcide om het leven was gekomen. Aan het einde van de 2e sessie vroeg hij of de volgende keer zijn vrouw mocht meekomen. Zo geschiedde. Zij kwam en ook zij werd net als hij iedere keer geraakt en in kleine stapjes liet ze haar emotie toe. Dit was ook zij niet gewend.
Bij de 3e sessie samen liet ik ze n.a.v. een opdracht over gevoelens als afsluiting een ‘elfje’ over zichzelf schrijven. Ze lazen het aan elkaar voor. Er gebeurde iets: ze hadden plotsklaps weer oog voor elkaar en kwamen dichter bij elkaar. De tranen stroomden rijkelijk.
De vraag of hun zoon en schoondochter ook mochten meekomen, stelde hij vol verlangen. “Ook hen gun ik zo’n mooi moment”, zei hij. En ook nu: zo geschiedde…
Ze kwamen apart: man en vrouw samen, zoon alleen, schoondochter alleen. Ik werd al meteen geraakt bij het ontvangen van de familie en ieder zo alleen kwam. Ook al was het noodzaak omdat ze van het werk kwamen, de eenzaamheid was voelbaar.
Ze brachten allemaal iets mee wat ze herinnerden aan hun zoon, broer en schoonbroer. Na wat aarzeling kwamen de herinneringen weer boven drijven en vertelden ze aan elkaar wat ze met Sven hadden meegemaakt. Een mooie, langzame start van de sessie met een lach en een traan.
De stapel met ansichtkaarten werden ingezet. Als opdracht* voor die avond koos ieder een kaart die iets vertelde over degene zelf én Sven. Vader, moeder, zoon en schoondochter hielden het niet bij één kaart. Met meerdere kaarten vertelden ze aan één ander ieder 3 minuten over de keuze van de afbeelding op de kaart: vader met zijn zoon zaten binnen aan tafel en moeder en schoondochter zochten zich een plekje buiten. Daarna schreven ze een brief voor de ander over wat ze gehoord hadden van de ander. En terwijl ieder de brief schreef, verliepen die daarop volgende 7 minuten in stilte. Ik begaf me steeds ergens op de achtergrond. Ze waren zo samen en ik kon werkelijk een beetje verder weg gaan staan. Ze steunden elkaar.
Ze verzamelden zich weer binnen en luisterden… Het bleef stil op steeds de voorlezer na… de anderen luisterden aandachtig naar tekst die was geboren uit de kaart, het verhaal en ieders hart. Vier keer in totaal. Ze luisterden als een eenheid. De tranen mochten er zijn. Ook ik werd geraakt in hun geraaktheid.
Sven misschien een beetje losgelaten zoals het was en opnieuw verbonden met elkaar, anders dan voorheen.
“Respect en bewondering hoe jullie dit oppakken en dank jullie wel dat ik mijn pad naast dat van jullie mocht leggen”, waren de woorden die ik kon vinden voor deze lieve, dappere mensen.
Als afsluiting las ik het gedicht ‘IK WEEF JOU’ ** voor. Ze knikten steeds instemmend.
We namen afscheid en terwijl ze naar de auto’s liepen, hoorde ik op straat de vader roepen: “Tot zo meteen bij ons thuis”.
Opnieuw verbonden met elkaar. Weer een stapje.
Met dank aan de familie dat ik het verhaal mag gebruiken. Ze schreven in de toestemming: “Wij hopen dat met de plaatsing van dit blog mensen –op welke manier dan ook- geholpen (kunnen) worden met het verwerken/beleven/ondergaan van een dergelijke ingrijpende en moeilijk te hanteren gebeurtenis”.
Met dank aan Floortje Agema, die de *kaartenopdracht heeft uitgewerkt en voor het gedicht uit haar **boek ‘Jij wordt gekend’.